11 Kasım 2020 Çarşamba, unutmayacağım günlerden biri. Covid pozitif olduğumu öğrendiğim gün. O sabah pandeminin başladığı günden beri ilk kez bi gariplik olduğunu anladım bedenimde. Yorgunluk değil, halsizlik de tam değil ama beynim bir şekilde uyardı ve öğlen arasında hastaneye gidip test yaptırdım. İlk kez yaptırdığım testin sonucu gece yarısına doğru çıktı, telefon ekranından gördüm ve çok eminken negatif olacağına çıkan sonuca inanamadım bir müddet. Sonrası 10 günü karantina olmak üzere 14 gün ev hapsi. Ki o hapislikten de hiç şikayet etmedim. Netflix den Bir Başkadır ve Anne with A izledim günler boyunca. Alerjik bünyeliler covid i hafif atlatır tezi bende işledi ve gerçekten de hafif atlattım çok şükür. Zaman zaman artan kas ağrısı, halsizlik ile geçti günler. Bugün iyiyim derken ertesi gün biraz halsizim diyerek. Ama ateş yok, öksürük yok, tat/koku kaybı neredeyse hiç yok.. Hastalık geçti gitti çok şükür ama bu 14 günlük sürede bir başıma çok düşündüm. Öyle böyle değil ama. Varoluş amacım, yaşantım, hızla geçip giden günlerim, huzursuzluklarım, pişmanlıklarım, geçer, düzelir diye ertelediklerim, üstünü örtüp, uykuya yatırdığım sorunlarım.. Her birini tek tek düşündüm, tarttım ve nihayetinde bir karara vardım. Kasımın 20'sinde büyük ölçüde bir karara varmıştım lakin bu karara varırken bana kılavuzluk eden psikiyatrist hocam eşiği atlamamı sağladı. Hayatımın pek azını anlatmama rağmen, ayna tuttu bana ve bir anlamda uyandırdı. Ne zormuş o eşiği atlamak, atlayabilmek. Sonrası çok şükür, tek tek, sırasıyla yoluna girdi, giriyor..18 yıllık evliliğimiz bitti, gitti.. Hayırlısı olsun diye dua ettim hep, oldu da çok şükür. İyiyim, iyiyiz, huzurluyuz, gözümde büyüttüğüm tüm aşamaları tek tek, sabırla geçtim. Hakkım olan şeyler için vazgeçmek istemediğim, direndiğim zamanlar yıpratıycı lakin. "Tamam yahu, madem öyle vazgeçtim, kalsın, eksik olsun, hesabımı ahirete bıraktım" dediğim anda vazgeçtiğim şeylerin yeri doldu çok şükür. 50 yıldır elimi hiç bırakmayan Rabbim, işlerimi hep kolaylaştırdığı gibi bu kez de kolaylaştırdı. 1 yıl boyunca, sokağa çıkma yasağına rağmen her hafta sonunu Yalova'daki evde geçirdim. Cuma'dan gidip, Pazartesi sabahına kadar oradaydım. Bu süreçte tüm evliliğim boyunca gördüğümden daha çok gördüm annemi, daha çok birlikte olduk. Hiç yorulmadım, hiç üşenmedim 1 yıl boyunca gidip gelmelerden.. Çok şükür bana zorluk yok bu bedensel yorgunluklarda, gayretim var, çabam var, hevesim ve yaşam enerjim de.. Diyorlar ki, maşallah sana, ne güzel atlattın bu süreci. Destek almadan, depresyona girmeden, çok bunalmadan ve bunaltmadan geçti gitti.. Nihayet, Haziran 2021'den beri ayrı evlerde yaşadığımız süreci Aralık 2021'de anlaşmalı olarak resmen boşanarak bitirdik. 10 aydır başka bir hayat tecrübe ettiğim. 65 metrekare kiralık bir evde, iki çocukla, sıkışık ama nasıl huzurlu, nasıl miss.. Daim olsun diyeyim huzurumuz, esenliğimiz.. Pandemide 3 yıla yakın hissettiğimiz tüm negatif, karanlık, kasvetli duyguların, kayıpların, fakirleşmenin ve daha pek çok olumsuz duygunun yanında bana verdiği cesareti, iç hesaplaşmayı; ertelenen, bir türlü nihayete erdirilemeyen evliliğimin bitiş kararıyla hatırlayacağım. Şer bildiğimizin hayır olduğunu bir kez daha idrak ettiğim bir dönem olarak bir de.. Canım eniştem vefatından kısa bir zaman önce bu ayrılıkla ilgili sohbetimizde bana aşağıdaki dizeleri okumuştu. Ne iyi gelmişti. Nurlarda uyusun.. Hak, şerleri hayr eyler, Zannetmeki gayr eyler, Ârif ânı seyr eyler, Mevlâ görelim neyler, Neylerse, güzel eyler... Dipnot: Yazayım diyorum yine bloğa, umarım kısa süreli bir heves olmaktan öteye geçsin bu dileğim.
↧